Pokrywa śnieżna opóźni terminowy rozsiew azotu? - program azotanowy

Jak wiadomo, nawozy azotowe trzeba rozsiać odpowiednio wcześniej, aby zdążyły się rozpuścić, przemieścić w glebie i przejść do form przyswajalnych dla roślin. Najwięcej czasu potrzebuje mocznik, który musi zostać przekształcony przez mikroorganizmy z formy amidowej do przyswajalnej postaci amonowej (NH₄⁺). Powinno się go aplikować na około miesiąc przed zakładanym terminem pobrania przez rośliny.

Dobrze, gdy azot przemieści się w głąb profilu glebowego jeszcze zanim trawy ruszą z wegetacją, co ograniczy jego pobór przez murawę i pozostawi więcej składnika na użytek roślin sadowniczych.

Wcześniejszy rozsiew nawozów azotowych stosuje się szczególnie w tych uprawach sadowniczych, które wcześnie rozpoczynają wegetację. Na przykład w porzeczkach pierwszą dawkę azotu powinno się zastosować w okresie nabrzmiewania pąków.

Od lipca 2018 roku obowiązuje nas jednak „Program działań mających na celu zmniejszenie zanieczyszczenia wód azotanami pochodzącymi ze źródeł rolniczych oraz zapobieganie dalszemu zanieczyszczeniu” w skrócie zwany programem azotanowym. Określa on terminy stosowania mineralnych oraz naturalnych nawozów zawierających w składzie azot. Zgodnie z nim, rozsiew nawozów azotowych w sadach i na plantacjach krzewów owocowych możemy rozpocząć od 1 marca, jednak tylko na glebę nie zmarzniętą oraz nie przykrytą śniegiem. Jeżeli więc 15 marca pola pokryte byłyby śniegiem, nie możemy rozsiać nawozu i musimy czekać na roztopy.

W minionych dwóch sezonach obowiązywania programu zimy były bezśnieżne. Jednak w tym roku na naszych plantacjach pojawił się dawno już nie widziany śnieg. Obecnie, według danych satelitarnych, cała powierzchnia kraju jest przykryta jego pokrywą, która osiąga różną grubość – przeważnie od 20 cm do metra. Od dalszego przebiegu pogody, czyli ewentualnych ociepleń, które spowodują roztopy, oraz opadów śniegu w kolejnych dniach, będzie zależało, kiedy będziemy mogli legalnie rozsiać nawozy azotowe.

Za naruszenie programu azotowego przewidziane są surowe kary finansowe. W 2020 roku maksymalna kara wynosiła 2072,64 zł. Kontrole przeprowadzają uprawnieni pracownicy Inspekcji Ochrony Środowiska.